1- کودک به ندرت در گروه‌های اجتماعی حضور می‌یابد، چون در خانه فرصت ابراز وجود را پیدا نمی‌کند.
2- اغلب نگران و با قیافه‌ای گرفته و افسرده در مدرسه حاضر می‌شود.
3- از درس و مدرسه لذت نمی‌برد و نسبت به آیند? خود بیمناک است.
4- در اثر کمبود عواطف خانوادگی، عقب ماندگی درسی پیدا می‌کند.
5- به علت بهره مند نبودن از محبّت در خانه، به افراد منحرف و سرگرمیهای باطل روی می‌آورد.
6- بیشتر اوقات ذهنش مشغول مشکلات خانواده و اختلافات بین پدر و مادر است.
7- احترامی برای والدین خویش قائل نیست، در نتیجه به افراد اجتماع هم با عینک بد بینی نگاه می‌کند.
1- والدین در حضور کودکان به هیچ وجه دعوا و بگو مگو نکنند، و یکدیگر را سرزنش ننمایند.
2- والدین در جلسات خانوادگی از مطالبی که روح حرص و طمع و یا بدگویی و غیبت از دیگران را در فرزندان القا می‌کند خودداری کنند.
3- والدین خواسته‌های خویش را منطبق بر رضای خداوند نمایند، نه مطابق با سلیق? شخصی خویش.
4- با دید خوش بینی و حسن ظن به یکدیگر بنگرند.
5- یکدیگر را با کلمات احترام آمیز صدا کنند و از سخنان زشت و توهین آمیز احتراز نمایند.
6- از روزگار گله و شکاست ننمایند و راضی به قضای الهی باشند، زیرا اغلب شکوه‌ها و گله‌ها به طور نا خود آگاه به فرزندانشان دید منفی می‌دهد.
7- در مورد مسائل خانه هفته‌ای یک روز جلسه بگذارند، و در حضور کودکان به مشورت و تبادل نظر بپردازند.
کلمات کلیدی:
